Konsensus i jego brak w Radzie Europejskiej – analiza przypadku reelekcji Donalda Tuska w 2017 r. z perspektywy zwrotu praktycznego

Zarówno Rada, jak i Rada Europejska dzia?aj? zgodnie z „kultur? konsensusu”, co oznacza, ?e nawet je?li formalnie mog? decydowa? o niektórych sprawach wi?kszo?ci? kwalifikowan?, w praktyce rzadko to robi?. Jest szczególnie prawdziwe przypadku Rady Europejskiej dlatego dla wielu obserwatorów by?o zaskoczeniem, gdy 9 marca 2017 roku Donald Tusk zosta? wybrany na drug? kadencj? jako przewodnicz?cy Europejskiej, pomimo przeciwnego g?osu jednego pa?stwa cz?onkowskiego (Polski). Wydarzenie oznacza?o, po raz pierwszy skorzysta?a mo?liwo?ci wyboru swojego przewodnicz?cego a nie jednog?o?nie.
 W niniejszym artykule argumentuj?, stosowanie takich sytuacjach formalnych przepisów pozwalaj?cych g?osowanie kwalifikowan? tylko podwa?a kultury konsensusu, ale wr?cz jest niezb?dne do jej utrzymania. Argument ten osadzony we wk?adzie zwrotu praktycznego bada? politologicznych. Ten nurt umieszcza praktyki spo?eczne centrum zainteresowania podkre?la fakt, by? one wykonywane mniej lub bardziej kompetentnie. Dlatego te?, pa?stwo cz?onkowskie wykonuje „praktyk? konsensusu” niepoprawnie, mo?e oczekiwa?, normy, które tworz? kultur? pomog? mu narzuci? swoje stanowisko innym pa?stwom cz?onkowskim. Poniewa? sposób funkcjonowania trudno dost?pny bezpo?rednio, artyku? rozwija swoj? argumentacj?, czerpi?c dorobku nad procesem podejmowania decyzji Radzie (w tym prowadzonych przez autora). Nast?pnie przeprowadzona zostaje analiza dost?pnych ?róde? odnosz?cych si? wydarze? r., zwi?zanych reelekcj? Donalda Tuska.